Lucas was hier

Een beetje wrang, een beetje pijnlijk omdat deze uitspraaak alleen beeldspraak behoort te blijven. Stéphane Charbonnier is een van de medewerkers van het Franse caroon tijdschrift Chalie Hebdo die bij de moslim aanslagen op de redactie om het leven kwam.  Nog veel erger was het toen er alle wereldleiders naar Parijs togen om daar gezamenlijk voor de camera te verschijnen. Het interesseerde de machthebbers geen flikker dat er een moordaanslag was gepleegd, maar dit unieke fotomoment liet men niet verloren gaan. 

Chalie Hebdo had al vaker de vinger op de zere plek gelegd, de spotprenten waren medogenloos. En ook de islam werd vaak hard aangepakt. Met een grandioos gevoel voor humor wist men de hypocrisie van de gemiddelde moslim fijlloos in beeld te brengen. Omdat dit tijdschift vaak de belangrijkste cartoon op de voorplaat plaatste was er een groot bereik. 

Op dit moment is de uitspraak van Stéphane Charbonnier weer opnieuw relevant geworden omdat de Amerikaanse fascisten van #BLM en #Antifa propageren dat sporters bij het spelen van het Amerikaanse volkslied op de knieën gaan. Van oorsprong gaat men staan bij het spelen van het Amerikaanse volkslied. Men doet dit uit respect en ook een beetje om hiermee aan te geven dat men vrij is en voor niemand hoeft te knielen. Het is uitermate pijnlijk dat het juist gekleurde sporters zijn die een knieval doen voor het fascisme. Zogenaamd om geen respect te tonen voor het volkslied en de vlag, maar in feite buigt men voor onderukking. 

Vanhetgoor